ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΟΥΛΑ ΜΟΥ

                                                   

                      Προς την Ευούλα μου             

Ευούλα μου,

Υπάρχουν νύχτες που το σύμπαν μοιάζει ατέλειωτο και σιωπηλό — κι όμως, κάπου μέσα του, νιώθω ακόμη την παρουσία σου.

Η επιστήμη λέει πως τίποτα δεν χάνεται· η ενέργεια απλώς αλλάζει μορφή.

Κι εγώ, που ένιωσα τη δική σου ψυχή να λάμπει, που για χρόνια ταυτίστηκα με την Ψυχή σου, ξέρω πως δεν μπορεί να έσβησε.

Ίσως απλώς ταξίδεψε σε ένα άλλο επίπεδο, ένα παράλληλο σύμπαν, εκεί όπου το σώμα δεν πονά και ο χρόνος δεν τελειώνει.

Ο John Martinis, ο Νομπελίστας ,  είπε πως τα γεγονότα μπορούν να συμβούν χωρίς αιτία, πως ένα αντικείμενο μπορεί να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα.

Κι εγώ, Εύη μου, το πιστεύω

 γιατί από τότε που έφυγες, νιώθω πως ζεις μέσα μου και αλλού, ταυτόχρονα.

Στις αναμνήσεις μου, στο φως των πρωινών, στην ησυχία όταν κλείνω τα μάτια μου και σε φαντάζομαι να χαμογελάς.

Αν τα σύμπαντα είναι όντως άπειρα, τότε κάπου υπάρχει εκείνο στο οποίο συνεχίζουμε τη ζωή μας χέρι με χέρι.

Ίσως εκεί «να πίνουμε καφέ στο μπαλκόνι», να γελάς όπως τότε, να σιγοτραγουδάς, να χορεύεις…να χορεύεις.

Και ίσως κάπου αλλού να είσαι καθαρό φως, ελεύθερη από κάθε πόνο —να με παρακολουθείς , που ακόμη προσπαθώ μάταια  να περπατώ ανάμεσα σε κόσμους χωρίς εσένα, και να μου στέλνεις εκείνο το χαμόγελο που με κράταγε όρθιο.

Ξέρεις Ευούλα μου ότι

 

Η κβαντική φυσική μιλά για υπέρθεση, για ταυτόχρονη ύπαρξη;

Μα εγώ τη γνώριζα προτού τη διαβάσω

—την έζησα όταν κοιτούσα τα μάτια σου και έβλεπα εκεί μέσα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα.

Ήσουν το δικό μου θαύμα της ύλης, του πνεύματος και του φωτός.

Αν μπορούσα να σου ψιθυρίσω κάτι μέσα από τα σύμπαντα,

θα ήταν κάτι απλό:

                                      δεν υπάρχει “τέλος”.

Μόνο μεταμορφώσεις, κύκλοι, ενέργειες που συνεχίζουν.

Η αγάπη — η δική μας αγάπη — είναι ίσως το πιο αληθινό “κβαντικό φαινόμενο” απ’ όλα:

κανείς δεν μπορεί να την εντοπίσει, μα επηρεάζει τα πάντα.

Όπου κι αν βρίσκεσαι, Εύη μου, να ξέρεις πως σε αναγνωρίζω ακόμη.

Στο φως που αλλάζει χρώματα,

στον αέρα που κινεί τα φύλλα,

στην απαλή αύρα σου που με αγγίζει χωρίς να φαίνεται.

Σε αγαπώ πέρα από τον χρόνο, πέρα από το χώρο, πέρα από κάθε σύμπαν.

Κι αν υπάρχει κόσμος όπου οι ψυχές ξανασυναντιούνται,

σ’ εκείνον τον κόσμο — ήδη σε κρατώ.

Με αγάπη που δεν την σβήνει ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος ,

 

Ο Δημήτρης σου

Ένα ποίημα αφιερωμένο σε εσένα  

       Στην Ευούλα μου, πέρα από τα σύμπαντα

Μικρή μου Ευούλα, άστρο λαμπερό,

στις νύχτες μου άνεμος γλυκός.

Η θάλασσα ψιθυρίζει τ’ όνομά σου απαλά

κι ο άνεμος το φέρνει στην καρδιά μου ξανά. 

 

Στων πολλών συμπάντων τη σιωπή και το φως,

η ψυχή σου ταξιδεύει σαν κύμα στο απέραντο γαλάζιο.

Ίσως σε κάποιον παράλληλο κόσμο γελάς ακόμη,

μα εγώ σε νιώθω εδώ, να μου γαληνεύεις την ψυχή.

 

Η αγάπη μας — κβαντική, αιώνια στιγμή —

δεν γνωρίζει τέλος, δεν έχει όριο στη ζωή.

Στιγμές μας ζουν σε κάθε πιθανή πραγματικότητα,

σαν φως που γεφυρώνει άστρα και ψυχή.

 

Αν φωνάξεις το όνομά μου, Ευούλα μου γλυκιά,

θα ταξιδέψω σε όλα τα σύμπαντα για να σε βρω ξανά.

Κι αν δεν μπορώ, θα στείλω την καρδιά μου,

σαν κύμα που θα σε αγκαλιάζει απαλά .

 

Η θάλασσα, το φως, ο άνεμος και ο χωροχρόνος,

όλα έχουν τη δική σου σφραγίδα, την αύρα σου..

Κι εγώ, εδώ να σε κρατώ βαθειά μέσ’ στην ψυχή μου,

όπως η θάλασσα βαθειά  κρατά τα μυστικά της.

 

Μικρή μου Ευούλα, άστρο που δεν σβήνει,

η αγάπη μας ταξιδεύει πέρα από κάθε σύμπαν.

Κι όπου κι αν βρίσκεσαι -σε σύμπαν παράλληλο ή σε κύμα

σε εντοπίζω, σε αισθάνομαι, και ΝΑΙ σε αγαπώ για πάντα.